Ewerschgies

In Ewerschgies wird platt geschwatzt

„In Ewerschgies wird platt geschwatzt“ und so finden sich auch hier Beiträge im Dialekt. Zwei Mundartgedichte wurden von Ewald Wilhelm zur Verfügung gestellt und sind nachfolgend wiedergegeben. Es handelt sich um die Gedichte „De Irrtum“ und „Luusgelosse“. Wer Schwierigkeiten mit dem Text haben sollte, wende sich vertrauensvoll an einen Ewerschgieser oder Hoingkbacke, wie die Ebersgönser im Volksmund auch genannt werden. Viel Spaß beim lesen!

De Irrtum

DE IRRTUM
Vom Hoannes hoannelt die Geschicht‘,
weil leit’e längst schun innerm Roase;
o Boa ean Arm, Kopp ean Gesicht,
do woar he ganz meat loange, braune Huurn bewoase.
Oamol, do stoahn’e vir soim Haus,
eas woar im Feurerschzeit,
do koom virbei soin Nochber Klaus,
de Hoannes weaßt, der woar gescheit.
De Nochber blib vir’m Hoannes stieh,
ean wollt e Schwätzi mache;
he froogt aach gleich nooch Stall ean Vieh,
ean nooch noach oannern Sache.
„Bei mir’m Stall eas gruuß Moalier“,
de Hoannes sääts zoam Klaus,
„bei mir, do komme Sache vir,
do feann aich maich net mieh eraus.
Aich hu koa Rouh bei Doag ean Noacht,
ean mir, do wormts ganz mächtig,
moi Kalwin hot doach immer noach koa Kalb gemoacht,
dobei eas se doach schun iwwerträchtig.
Iwwerleg aich mir so räacht den Fall,
doann wärn aich ganz benomme;
aich wache Doag ean Noacht im Stall,
imsost, doas Kalb, doas will net komme!“
De Klaus guckt etz de Hoannes o,
betroacht sich dem soi braune Huurn,
fingt o se schwätze ean säät: „So!“
de Hoannes spetzt die Uhrn,
„Aich will dir soa, wäi däi Sach stieht,
bleib aus’m Stall bei Doag ean Noacht;
die Kouh, däi glaabt, woann se daich sieht,
se hat ihr Kälbche schun gemoacht!“

[Mundartgedicht von Ewald Wilhelm]

Luusgelosse

LUUSGELOSSE
Dem Otto woar naut noochzusoa,
meat jedem konnte sich verdroa,
He hat e Kreuz wäi’n Doppelspind,
e Kerlche, wäi mersch sealle findt.
Dobei e herzensgout Gemoir,
ean schwaßt meat alle frimde Leur.
Hat sich aach immer ean Gewaalt,
doach oamol woar he of’s Gericht bestaalt.
Do find’e Oan, der sieht groad aus,
als keeme aus’m Krankehaus.
De Kopp verweckelt ean die Boa verbonna,
vir lauter Bande hot mer den baal net gefonne.
Der kreischt, soi Woarte wonn ganz oabgereasse:
„Der – hot – maich – aus’m – Fiester – rausgeschmeasse!“
Do säät de Richter ganz gemach:
„Herr Otto, verzehle säi mir emol die Sach‘!“
De Otto säät: „Bei moim Freund Meier
harre mir neulich e kloa Gesellschaftsfeier.
Mir trunke vill, aich soa’s ganz frei,
der Lappasch do woar aach debei.
Allerdings moacht der’n Krach fir Siwwe,
der hät doach baal die ganz Gesellschaft ofgeriwwe.
De Meier saat zou mir: „Der kreischt mer doach zou oft,
komm Otto, haal’n doach emol o die fresche Loft.
Aich zug’n aus de Bank eraus,
ean häil’n e wing zoam Fiester enaus.
Of oamol, do brellt doach doas Ous:
„Ei loß maich luus, ei loß maich luus.“
Noja! Aich weaßt, der moacht koa Bosse,
drim hu aich’n dann aach luusgelosse!“

[Mundartgedicht von Ewald Wilhelm]